Ας ξεκινήσουμε από την αυτονόητη αναβάθμιση των δημόσιων πανεπιστημίων και των σχολείων της επαρχίας
Του Αναστάσιου Νικολαΐδη – Βουλευτή Δράμας
Πολύ μακριά από το κυβερνητικό αφήγημα περί μεγάλων αλλαγών στην Παιδεία της χώρας μας στέκεται το νομοσχέδιο για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, καθώς προσεγγίζει το ζήτημα μόνο σε ένα τμήμα της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Το συγκεκριμένο θέμα δεν είναι το βασικό πρόβλημα της Παιδείας στην Ελλάδα και σίγουρα δεν αποτελεί την καθοριστική τομή που θα λειτουργήσει ως εφαλτήριο συνολικής αναβάθμισης του εκπαιδευτικού συστήματος στην πατρίδα μας.
Πριν από την όποια ουσιαστική συζήτηση και τον ειλικρινή διάλογο, που εν προκειμένω δεν υπήρξαν, για τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, θα έπρεπε να είχε προηγηθεί ένα οργανωμένο πλέγμα δράσεων, έτσι ώστε να ενισχυθούν τα δημόσια πανεπιστήμια και να καταστούν ισχυρά, ποιοτικά και πλήρως ανταγωνιστικά σε σχέση με αυτά του εξωτερικού. Ελλείψεις σε επιστημονικό και λοιπό προσωπικό, υποβαθμισμένες υποδομές που δεν καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες, απουσία αναγκαίων δομών προς ενίσχυση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και πλήθος ακόμη ζητημάτων που προκαλούν προβληματισμό, καταδεικνύουν πως το μείζον δεν είναι αν θα υπάρχουν ιδιωτικά, αλλά το τι πρέπει να γίνει για τα δημόσια πανεπιστήμια. Αυτή είναι η μεταρρύθμιση που προέχει για την αναβάθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη χώρα μας, καθώς αφορά το σύνολο της κοινωνίας, που επιθυμεί τα παιδιά της να φοιτούν σε ένα καλύτερο δημόσιο πανεπιστήμιο, το οποίο θα προάγει την έρευνα και την καινοτομία, θα διασυνδέεται με την αγορά εργασίας και θα ενισχύει τις δεξιότητες της νεολαίας.
Επιπλέον, ακόμη και η όποια μεταρρύθμιση στα πανεπιστήμια θα πρέπει να διεξαχθεί συνδυαστικά με την υλοποίηση των αναγκαίων παρεμβάσεων σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, έτσι ώστε τα σχολεία της πατρίδας μας να αναβαθμιστούν πλήρως και να καταστούν κόμβοι παροχής ολοκληρωμένης εκπαίδευσης. Ιδίως στην ελληνική επαρχία τα προβλήματα είναι πολλά, σημαντικά, δυσεπίλυτα και κυρίως χωρίς να υπάρχει η πολιτική βούληση και ο αναγκαίος σχεδιασμός για να αντιμετωπιστούν. Οι κτιριακές υποδομές είναι κακοσυντηρημένες και δεν ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες. Απαιτείται πλήρης ενεργειακή αναβάθμιση σε όλες τις εκπαιδευτικές μονάδες και συντηρήσεις σε κάθε σχολικό κτίριο. Η σχετική αρμοδιότητα για τα σχολεία έχει μεταβιβαστεί στους Δήμους, οι οποίοι όμως τις περισσότερες φορές ούτε τους αναγκαίους πόρους διαθέτουν, αλλά ούτε και το απαραίτητο προσωπικό για να υλοποιήσουν τις όποιες παρεμβάσεις χρειάζονται. Αποτέλεσμα, τα παιδιά της επαρχίας να αναγκάζονται να λαμβάνουν γνώσεις και να αναπτύσσουν τις δεξιότητές τους χωρίς να έχουν την απαιτούμενη υποστήριξη σε επίπεδο υποδομών.
Προερχόμενος από μια ακριτική εκλογική περιφέρεια, τη Δράμα, έχω πλήρη αντίληψη των προβλημάτων που υπάρχουν στα σχολικά συγκροτήματα, στα όσα ανακύπτουν στην καθημερινότητα μαθητών και εκπαιδευτικών και κυρίως στη δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης να παρέμβουν, λόγω έλλειψης της απαιτούμενης χρηματοδότησης και του αναγκαίου προσωπικού. Μάλιστα, η υποχρηματοδότηση από την κεντρική διοίκηση επηρεάζει ακόμη και την καθημερινή λειτουργία των σχολικών συγκροτημάτων, καθώς οι υπεύθυνοι αναγκάζονται να λειτουργούν υπό τον φόβο εξάντλησης του διαθέσιμου ποσού. Ακόμη όμως και όταν εξασφαλίζονται οι πόροι για τη δημιουργία υποδομών, διάφορες γραφειοκρατικές διαδικασίες δημιουργούν προσκόμματα. Χαρακτηριστική περίπτωση η ανέγερση του νέου σχολείου στο Κάτω Νευροκόπι, στα βόρεια σύνορα της χώρας, για το οποίο χρειάστηκε μία και πλέον προγραμματική περίοδο για να ξεκινήσουν οι εργασίες κατασκευής του κι ενώ για χρόνια παραμένει στα θεμέλια, ως σύγχρονο γεφύρι της Άρτας.
Πέρα όμως από τις όποιες παρεμβάσεις απαιτούνται σε επίπεδο υποδομών, χρειάζεται και γενναία στήριξη του εκπαιδευτικού προσωπικού της χώρας μας. Ειδικά για δασκάλες και δασκάλους, καθηγητές και καθηγήτριες, που επιλέγουν να υπηρετήσουν την Παιδεία της πατρίδας μας μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα, σε άγονες και δυσπρόσιτες περιοχές ή ακόμη και σε τόπους τουριστικούς, όπου τα ενοίκια έχουν αυξηθεί σε δυσθεώρητα ύψη. Το πρόβλημα της στέγασης και το κόστος που προκύπτει για τους εκπαιδευτικούς, όπως και για τους γιατρούς, είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα και δεν μπορεί η Πολιτεία να συνεχίσει να παραμένει αμέτοχος θεατής.
Η Παιδεία στην Ελλάδα αφορά όσους φοιτούν στα δημόσια σχολεία κάθε βαθμίδας και όχι μόνο όσους κατέχουν τις δυνατότητες φοίτησης σε ιδιωτικά πανεπιστήμια. Για αυτό τον λόγο, κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια θα πρέπει να προσεγγίζει συνολικά την εκπαιδευτική διαδικασία και κυρίως να αφορά κάθε γωνιά της ελληνικής επικράτειας.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΠΑΡΟΝ της Κυριακής» στις 18 Φεβρουαρίου 2024